............
Alvoco das Várzeas, 29 augustus 2012 Dag allemaal! We zitten in het staartje van het hoogseizoen. Veel Portugezen hebben het advies van hun president ter harte genomen en vieren vakantie in eigen land. In de studio logeert een jong stel uit Cernache, bij Coimbra, dat met een opblaasboot de Alvoco-rivier verkent en aanmeert op het grote terras voor hun deur. Eerder deze week kwamen zijn ouders nieuwsgierig een kijkje nemen en gisteravond zaten ze met een groep vrienden op de patio te eten aan een lange tafel. Toen wij ze een fles wijn aanboden, wuifden ze dat vriendelijk weg: ze dronken alleen frisdrank. In appartement 2, op de begane grond, verblijft een gezin met twee jonge kinderen uit Parede, bij Lissabon. De ouders willen wat van de omgeving zien, dus gaan ze elke dag al vroeg op pad maar ze keren ’s middags snel naar ons zwembad terug. In appartement 3 nam gisteren een verliefd stel uit Évora zijn intrek: zij Portugees en hij Spaans. Ze waren meteen helemaal weg van onze stek en van de bijzondere badkamer die in de rotswand is uitgehouwen. In de twee appartementen op de kop zitten respectievelijk een gitaarspelende vader en zijn volwassen zoon uit Lissabon, terwijl naast hen een gezin met 13-jarige zoon uit Porto verblijft. Vanochtend stond een groepje meiden uit het dorp naar hem te gluren in het zwembad. Te timide om telefoonnummers uit te wisselen. Wij keken er samen met zijn ouders glimlachend naar.
Het was een leuk en succesvol seizoen, dat weliswaar later op gang kwam dan in de zes voorgaande jaren, maar uiteindelijk volle appartementen opleverde. Veel Nederlanders (“Verzorgd en gezellig is het hier!”) en veel Portugezen (“Numa palavra extraordinário- In één woord geweldig!”). Voor het eerst hadden we een Deense familie te gast, maar ook tot twee keer toe bejaarde maar vieve Brazilianen en een groep Spaanse* fietsers, die de GR22 ‘rondde’: een wandel- en mountainbikeroute langs historische dorpen in de Serra do Açor en de Serra da Estrela. De route gaat dwars door Vide, een nabijgelegen dorp. We zullen ons wat meer op deze doelgroep richten; werkplaats en perslucht inclusief!
Deze streek blijft een eyeopener. Zelfs Portugezen zijn er onbekend mee. Zo groen en weelderig, dat verwacht niemand! En goedkoop! Een kopje koffie voor vijftig cent, waar vind je dat nog? Iedereen vermaakte zich weer prima, ook op het rivierstrandje in het dorp, waar een actieve club jongeren dit jaar de Bar do Rio uitbaatte. Ze hadden veel klandizie aan onze gasten, die een lekkere versnapering op loopafstand wel konden appreciëren. Nieuw dit jaar was het overweldigende aantal smartphones, tablets, notebooks, laptops en ipads waarmee de vakantievierders waren gewapend. Af en toe ging dit ten koste van het oogcontact, maar dat compenseerden we ruimschoots door onderonsjes met andere gasten, dorpsgenoten en passanten op weg naar de rivier. Zo kwamen er regelmatig familieleden van vroegere bewoners - molenaars - langs om luidkeels herinneringen op te halen aan de andersoortige bedrijvigheid die hier ooit heerste. Onze versgedrukte folders vielen in goede aarde en ons Portugese vocabulaire groeide met de dag! Bijkomend voordeel van een grotere woordenschat is dat wij nu soms van Portugese gasten horen wat er om de hoek te doen is. In Frádigas bijvoorbeeld, een ons tot voor kort onbekend gehucht op een kwartier rijden hier vandaan, was een concert van de groep Deolinda, waar veel grotestadsmensen op af kwamen. Het dorpje in de Serra da Estrela was tot in de jaren zestig van de vorige eeuw verstoken van elektriciteit, waterleiding en telefoon. Je kon er alleen via een schapenpaadje komen. Fantastisch toch, zulke tips van insiders over een gat aan het einde van de wereld dat ’s zomers bruist van het leven en ’s winters weer indommelt? We zijn meteen ‘vrienden’ geworden op Facebook!
Op de jaarlijkse dorpsfeesten mochten we niet ontbreken. Het is goed om te merken dat we er – door de taal, omdat we ons gezicht laten zien en door Facebookcontacten – steeds meer bij horen. We bezochten met onze gasten het feest van São Sebastião en stonden langs de kant van de weg tijdens de jaarlijkse processie op Sacramentszondag. Maar we gaven ook acte de présence in de kapel waar de overleden vader van Isabel, onze hulp uit het dorp, lag opgebaard. Het is een hele rust dat Hans veel op de quinta heeft geautomatiseerd en dat alles het nu doet en blijft doen. Voor Nederlanders vanzelfsprekend, maar voor Portugezen niet. We laten ons ook niet meer zo snel gek maken. Als in de rivier plotseling minder water stroomt, kunnen we beredeneren dat ze de ‘sluizen’ stroomopwaarts dichtzetten. Het bijvullen van het zwembad gebeurt in dat geval via de oudste (Romeinse?) molen die uitmondt in de rivier in plaats van via de opgedroogde levada (irrigatiekanaal). Als er iets kapot is, maken we het. Ontbreekt er een glas, dan vervangen we dat. “In het begin zaten er drie stoppen, nu achtenvijftig”, vertelt Hans trots aan de gasten, ter illustratie van de kwaliteitsslag die de quinta heeft ondergaan. “En alles staat op aardlek.”
Na een paar maanden klussen met z'n tweeën is het altijd weer leuk om 'de mens achter de reserveringen' te ontvangen en te merken dat de uitstraling van de quinta en onze gastvrijheid wordt gewaardeerd. Daar krijgen we energie van. De lovende reacties maken ons er extra van bewust dat we hier op het landgoed van het molenbedrijf echt een stuk cultureel erfgoed beheren. Ook de oorspronkelijke eigenaar, Francisco Antunes, komt af en toe met zijn vrouw een kijkje nemen. Onmiddellijk associeerde hij onlangs de door ons bevestigde zonnezeilen met de bollende scheepszeilen van de vroegere Portugese en Nederlandse ontdekkingsreizigers. Op zo’n moment kijken we elkaar tevreden aan: hij snapt het.
Ons élan wordt wel blijvend op de proef gesteld door de gemiddelde Portugese ondernemer. Maar dat weten jullie inmiddels. Ondanks de crisis ontbreekt nog steeds elk gevoel van urgentie en commercie. Onze metselaar met zijn gouden handen is een uitzondering, evenals zijn assertieve echtgenote die óns belt in plaats van andersom. Maar de wasserij – een grote kostenpost - waarop we iedere keer eindeloos moesten wachten en die dan met andermans wasgoed terugkwam, deden we de deur uit. We wassen en strijken nu zelf. Het onberekenbare onderhouds/loodgietersbedrijf kon ook ophoepelen: we hebben nu zonnepanelen. Hans bereidt alweer klussen voor het najaar voor. Dan wordt de filter- en zoutinstallatie van het zwembad verplaatst. Het is ook werken om minder schouderpijn te voelen want die neemt, ondanks twee keer per week fysiotherapie, niet echt af. Het is prettig om te weten dat jullie onze berichten uit den vreemde nog steeds op prijs stellen, want wat kregen we veel meelevende reacties na het overlijden van Gerrit Komrij! Dank jullie wel! Gerrit werd op 19 juli onder overweldigende belangstelling begraven in Vila Pouca da Beira, één dorp verderop. Hartelijke groet van Josephine en Hans * Dankzij de verplichte registratie van gasten bij de Vreemdelingendienst en het Bureau voor de Statistiek kunnen we jullie meedelen dat we dit jaar tot nu toe 582 overnachtingen hadden: 70 Nederlanders, 43 Portugezen, 7 Spanjaarden, 5 Denen, 4 Belgen, 4 Brazilianen, 2 Oekrainers en 1 Duitser!
Klik voor de 28 Nieuwsbrieven die we de afgelopen 6,5 jaar verstuurden, op de link Nieuwsbrief. Klik voor de levendige commentaren - "Van roet naar rust" bijvoorbeeld - op ons Gastenboek. Josephine van Bennekom & Hans de Herder
|
