Alvoco das Várzeas, 22 december 2011

Beste allen,

Het is weer de hoogste tijd om jullie bij te praten over ons wel en wee.

Nadat Johan, onze ‘pleegzoon’ uit Den Haag, na negen maanden terugkeerde naar Nederland, bleven wij aan het begin van het hoogseizoen met z’n tweeën achter. Hans’ bovenlijf was helemaal ingezwachteld, in afwachting van de genezing van zijn schouder na de achtste operatie. Dat was afzien in de zomerhitte, maar we wisten ons goed te redden met alle vakantievierende Portugese, Nederlandse, Spaanse en Engelse gasten, van wie een aantal voor de tweede of derde keer kwam.

    
Gasten in het zwembad...                         en in de rivier

In september kregen we de Rotterdamse fietsclub ‘t Taaie Zwoerd’ te gast, die ‘s ochtends met z’n twaalven ontbeten in de gemeenschappelijke ruimte en ’s avonds genoten van de door ons bereide maaltijden op de patio. Ze draaiden hun hand niet om voor de beklimming van de Torre, de hoogste berg (2000 meter) van het vasteland van Portugal, hoewel ze achteraf bij een verkoelend biertje aan het zwembad toch wel verzuchtten dat het zwaarder dan de Mont Ventoux was geweest.

       
De fietsclub uit Rotterdam

Ik liet me sportief ook niet onbetuigd en maakte verschillende wandelingen, onder andere met de Vis- en Jachtclub uit Oliveira do Hospital. Deze groepswandelingen zijn altijd goed georganiseerd, met onderweg een hapje en een drankje. Op die manier word je gedwongen om Portugees te praten en leer je bovendien de omgeving steeds beter kennen. Ook met een gezellige alleen reizende gaste uit Den Haag wandelde ik veel en bezocht ik Belmonte, een stadje aan de noordoost kant van de Serra da Estrela, waar veel Joden zich vestigden die op de vlucht waren voor de Inquisitie.

      
Josephine leest kaart; Aki wacht                 Ontmoeting tijdens wandeling  

Ondertussen had Hans opnieuw contact met de St.Maartenskliniek in Nijmegen, omdat zijn schouder prompt uit de kom schoot nadat de zwetende zwachtels waren verwijderd. Hoe deze vicieuze cirkel te doorbreken? Na een gesprek met de orthopeed die Hans eerder dit jaar een second opinion gaf, werd hij op de wachtlijst geplaatst voor een operatie in Nederland. In de tussentijd had hij steeds meer pijn en werd ons vertrouwen op een goede afloop behoorlijk op de proef gesteld.

Terwijl Hans zich op zijn verblijf in Nederland voorbereidde, dat al met al een flinke logistieke onderneming zou worden, besloot ik de studie Portugees in Coimbra met nog een jaar uit te stellen. In plaats daarvan ga ik nu 2x per week naar les in Oliveira do Hospital, dat op 20 minuten rijden ligt. Samen met nog een paar andere buitenlanders volg ik grammatica- en uitspraaklessen, waardoor ik de taal op peil houd en mijn woordenschat blijf uitbreiden. Oefenen doe ik met Isabel, onze schoonmaakster uit het dorp, met wie ik Nederlandse gezegdes tegen Portugese ‘ruil’.

   
Josephine tijdens Dia de Tolerância           Hans met onze website op de monitor in        op school                                              de Maartenskliniek

Op 4 november ging Hans, die samen met Aki naar Nederland was gereden en hem bij fokker Dinette had achtergelaten, opnieuw onder het mes. Eindelijk zou alles goed komen. Maar Hans belde een paar dagen later met het nieuws dat de schouder opnieuw was geluxeerd (zoek die maar op, wij weten inmiddels alles van luxaties!) De orthopeed was stomverbaasd geweest: “Hoe kan dat nou?” Precies de vraag die wij ons de afgelopen 4,5 jaar dus regelmatig hebben gesteld. Hans bleef in de kliniek en werd direct, voor de 10de keer, geopereerd. Nu werd er ook littekenweefsel weggehaald, dat waarschijnlijk steeds als een hevel functioneerde. Bovendien werd er een organische veter gespannen om de boel bij elkaar te houden. Waarom dat niet eerder was gedaan? God mag het weten.
Hans bivakkeerde nog een paar dagen in Nijmegen en begon daar al – anders dan in Portugal het geval was geweest - onmiddellijk met fysiotherapie van de modernste soort. In Linschoten logeerde hij vervolgens een maand lang bij zijn neef Hajo, die fysiotherapeut is, en diens vrouw Karin.

Ik bleef een paar weken alleen in Portugal, gasten ontvangend, werkend aan de actualisatie van onze website en aan een nieuwe video, schoolgaand, snoeiend in de tuin en schrijvend over wandelen in de Serra do Açor en de Serra da Estrela. Ook legde ik de laatste hand aan een terugblik op de eerste tien jaar van de vereniging Nederlands Fotogenootschap, waarvan Hans en ik aan de wieg hadden gestaan. Raar gevoel is dat, om al deel uit te maken van de geschiedenis. Eerder had ik mijn eerste schreden gezet op het pad van de fictie, met een verhaal voor de Wereldomroep.
Mijn zus kwam logeren en ook Regine, mijn Amsterdamse studievriendin, was in Coimbra. Gedrieën vlogen we met Ryanair naar Eindhoven.

In Nederland volgden drie volle en bewogen weken, met Hans in Linschoten en ik in Amsterdam, pendelend tussen logeeradressen, familie, vrienden (met Johan gaat het hartstikke goed!) en de Maartenskliniek. Bovendien sprak Hans regelmatig met een EMDR-therapeut over het trauma dat de val en de nasleep daarvan had veroorzaakt.
We vergaapten ons aan de overdaad in de winkels en werden aangenaam verrast door de toeschietelijkheid van het personeel. De uitverkoop had goede klanten aan ons!

    
Hans bereidt infuus voor in Linschoten      Janine, Josephine en Kors in het Oosterpark

Hans’ schouder bleef zitten, maar er was tijdens de operatie in Portugal wel een bacteriële infectie opgetreden die nog voor de nodige onrust zorgde en zorgt: de staphylococcus epidermidis. Via een dagelijks infuus met antibiotica en een lading pillen wordt deze bacterie gedurende drie maanden bestreden. Hans kreeg een korte cursus van de thuiszorg en kan de benodigde handelingen zelf uitvoeren.

Als gevolg van Hans’ onverwachte tweede operatie kon hij niet aanwezig zijn bij een heuglijke gebeurtenis in Den Haag, namelijk de notariële overdracht van ons huis aan de nieuwe bewoners. De verkoop ging onverwacht snel en het transport kon gelukkig per volmacht geschieden. Al met al geeft dit een hele hoop rust aan het financiële front.

Ik logeerde bij Regine in Amsterdam en was vaak bij mijn ouders, wier huis aan de Schellingwouderdijk inmiddels ook al is verkocht. Mijn vaders herstel gaat erg traag. Een geluk is wel dat op de begane grond van het prijswinnende De Keyzercomplex aan de Blankenstraat waar ze wonen, een huisarts en gezondheidscentrum met moderne fysiotherapieruimtes zijn gevestigd. Ik nam met gemengde gevoelens afscheid. Sinds we eind 2005 emigreerden was ik nooit meer zo lang achtereen in de knusse nabijheid van mijn ouders geweest.

Een paar dagen geleden keerden we samen terug, nadat we Aki ophaalden in Zevenhuizen en achtereenvolgens in een hotel aan de Belgische kust, op het Franse platteland en nabij Biarritz bivakkeerden, zeulend met koffers, de grote hondenmand en dozen infuusmateriaal.

V.l.n.r.: de appartementen, het straatje naar de rivier en het dorp, ons huis en de parkeerplaats. Daarachter de Serra do Açor.

Ondanks de rustige terugreis nam het echte ontspannen vakantiegevoel geen bezit van ons. We waren blij dat we thuis waren, begroet door twee blije katten en het Nederlandse echtpaar dat op onze quinta had gepast. Zij vertrokken met tegenzin naar de grijze luchten van Nederland. Wij lieten Aki galopperen in de tuin, liepen even naar het dorp, pakten de koffers uit en rolden bekaf in bed, een paar kilo’s zwaarder dan toen we vertrokken als gevolg van alle heerlijke etentjes waarop we waren vergast.

Met Kerst en Oud & Nieuw verwachten we mensen en daarna blijft het even stil. Tijd om bij te komen van een veelbewogen jaar en ons op te maken voor 2012.

V.l.n.r.: onze tuin, ons huis, het straatje naar de rivier en het dorp, de appartementen, het poolhouse, het zwembad en de zonneweide.

We hebben jullie lang niet allemaal kunnen spreken in de afgelopen periode. Daartoe ontbrak gewoon de tijd. Maar natuurlijk wensen we jullie een hele goede Kerst en een fantastisch en gezond 2012!

Liefs van Josephine en Hans

Noot: Wij staan inmiddels op veel vakantiewebsites en in verschillende reisgidsen, maar we houden ons aanbevolen voor tips met betrekking tot bijvoorbeeld een interview of een reisreportage over onze Quinta da Moenda. Mochten jullie een ingang weten, meldt het ons. Dank je wel!