Beste allemaal,

Was dat geen geinig filmpje, dat we als Nieuwjaarsgroet verzonden? Zo kregen jullie een beetje een idee van het werk dat we hier de laatste maanden verrichtten. De parkeerplaats, de watergoten, het terras voor de studio met het nieuwe hekwerk en de nieuw ingerichte lounge dragen allemaal bij aan een prettiger verblijf voor ons en voor onze gasten.

We kregen bij al die klussen niet alleen hulp van Nico, die al vaker langskwam, maar ook van Johan, de 22-jarige zoon van kennissen uit Den Haag. Hij logeert sinds de herfstvakantie bij ons om zijn leven weer een beetje in het gareel te krijgen. En dat gaat tot nu toe heel goed. Johan is een relaxte jongen, die bovendien erg lekker kookt. Met de kiwi’s en citroenen die we oogstten, bereidde hij al de lekkerste taarten en als zoon van een slager weet hij veel van vlees. Dat komt bij de dagelijkse boodschappen goed van pas, aangezien Portugezen het vlees anders snijden dan in Nederland, bijvoorbeeld.

Josephine en Johan

Eén keer per week is onze leesavond en dan verslinden we in de verwarmde lounge het ene boek na het andere.

Een paar weken voor Johans  komst vonden we langs de kant van het weggetje naar onze quinta twee pasgeboren katjes, waarvan er één al stervende was en de ander vel over been. Ze waren daar overduidelijk achtergelaten door iemand die veronderstelde dat wij ons wel over ze zouden ontfermen. En altijd sta je weer in tweestrijd: met een hond en twee katers vonden we het wel welletjes. Maar wat is het alternatief? Het ene katje was al te ver heen, maar het andere lapten we weer op. Dat is nu een dartel poesje, Minoes, waarvoor Johan die voorlopig in de studio woont,verantwoordelijk is.

Tobias, Minoes en Job in oktober

Af en toe laten we ons gezicht zien in het dorp, zoals tijdens een culturele middag, waarop ook Isabel, onze schoonmaakhulp, met haar koor optrad. Het roept altijd gemengde gevoelens op, want een gezellig samenzijn zoals je dat in Nederland zou hebben, wordt het zelden. Er is een onverwarmd zaaltje waarin iedereen zijn jas aanhoudt, een onverlicht toneel waarbij de zangers in de schemering staan en er zijn de dorpelingen die weliswaar aardig doen, maar toch afstand houden – ook tot elkaar. Portugezen zijn een ernstig volk en er wordt dan ook bij hoge uitzondering gelachen.

Gezéllig!

Met oud en nieuw zaten onze appartementen gewoontegetrouw vol. Een paar met elkaar bevriende Portugese gezinnen hadden de hele quinta gehuurd en konden in de pas ‘opgeleverde’ lounge eten, spelletjes doen en op het nieuwe jaar toasten. Hans, Johan en ik keken goedkeurend hoe de volwassenen en de kinderen zich rondom het haardvuur vermaakten. Het was een mooie inauguratie van een ruimte die we echt als een aanwinst zien.

Oud en Nieuw in de lounge

Het nieuwe jaar was echter nog maar net twee dagen oud toen mijn moeder belde om te vertellen dat mijn vader in het ziekenhuis lag met een gebroken dijbeen. Mijn ouders waren ’s ochtends vroeg voor het eerst na de kerstvakantie weer naar het zwembad gefietst. Het had flink gevroren en in een flauw bochtje gleed mijn vader onderuit.

Ine en Josephine

Ik hield het na zijn ongeluk vijf dagen uit en toen zat ik in het vliegtuig naar Amsterdam. Iedereen was geschrokken, maar al na een week mocht mijn vader naar huis. Met hulp van een fysiotherapeut probeert hij er weer bovenop te komen.

Kors op tweede kerstdag

Ik was nog maar koud in Nederland, toen Hans in tranen belde dat onze oudste kat Tobias plotseling was overleden. Zijn achterpoten waren van het ene op het andere moment verlamd geraakt, als gevolg van – zo had de dierenarts verteld - Arterial Thrombo-embolism (ATE): een bloedklonter was vast komen te zitten op de plek waar de slagader zich splitst om de achterpoten en staart van bloed te voorzien. Gelukkig gebeurde het thuis en niet ergens in het weiland of langs de rivier, want dan hadden we hem nooit meer gevonden.
Een dag later begroeven Hans en Johan hem naast Edo, onze eerste Beauceron, onder de treurwilg in de tuin. Tobias was een felle maar aanhankelijke kat, die ik in de zomer van 2006 uit de rivier had gered. Mijn oogappel. We missen hem nog elke dag.

Ondertussen gaat het niet goed met Hans zijn schouder. Hij kan zijn arm nog steeds niet optimaal gebruiken, heeft ook veel pijn en dus zal er een nieuwe operatie nodig zijn. Binnenkort reist hij naar Nederland om een second opinion te vragen aan de schouderorthopedist van de Maartenskliniek in Nijmegen. Hij houdt vertrouwen in de chirurg die hem al vijf keer in Coimbra opereerde, maar wil toch graag van een Nederlandse specialist weten wat precies de toekomstverwachtingen zijn met de operatie zoals die nu wordt voorgesteld. Daarbij wordt een ‘Gramont reverse shoulder implant’ geplaatst.

Hans overlegt met Johan

Mede dankzij Johan begeven we ons nu ook voorzichtig op het pad van de sociale media. Zo zijn we sinds kort individueel en als bedrijf op Facebook te volgen.

Ik schrijf regelmatig voor het blad Blik op Portugal dat bedoeld is voor Nederlanders en Vlamingen in Portugal en interviewde onder andere twee molenaars uit Nederland, die in onze waterrijke omgeving verschillende watermolens bezochten. Dit interview verscheen ook online op PortugalPortal.

Tot de volgende keer!

Hartelijke groet van Josephine, Hans en Johan