Beste allemaal,

Soms lijken we in een volière te wonen, zo enthousiast zingen de vogels, vooral ’s ochtends vroeg. Eén melodietje lijkt sprekend op ons familiefluitje, wat af en toe verwarrend is, want mijn ouders zijn nergens te bekennen!

Mijn moeder vierde onlangs haar 75ste verjaardag in Amsterdam. We konden er helaas niet bij zijn, maar Ine was wel kort daarvoor met me meegereisd naar Portugal, nadat ik een drukbezet weekend in Nederland had doorgebracht. Op vrijdag kwam ik in Eindhoven aan met Ryanair en sliep ik bij mijn zus. Zaterdags trouwde mijn vriendin Patricia met Paul in Amsterdam en op zondag hield de Beauceronclub een jongehondendag in Hoenderloo.
Eerder al was Hans met Aki  vertrokken en we zagen elkaar in Nederland weer even terug.

Tijdens de bruiloft voerden mijn oude vriendinnen en ik de sketch op die we via een intensieve email-correspondentie hadden voorbereid.



Patricia trouwt

De dag daarop begroette Aki enthousiast zijn familie en maakten wij kennis met de eigenaren van zijn zussen en broer. Hoewel de honden allemaal erg op elkaar leken, bleek Aki één van de grootste te zijn en dus gemakkelijk herkenbaar.

Hans met Aki op de jongehondendag

Op maandag stapte ik tenslotte samen met Ine weer op een Ryanair toestel terug naar Porto. Hans kwam na een paar dagen ook thuis, na bezoeken aan zijn vader, het verder verhuurbaar maken van ons Haagse huis en de koop van – onder andere - Louvredeuren voor de nieuwe kast in de ‘sala’.

Josephine thuis met Aki

Ondertussen werkten de stratenmakers hier gestaag aan de voltooiing van het weggetje naar onze quinta. En hoewel de parallellos pal voor onze voordeur ophouden – het geld van de gemeente is op – merken we al dat het ongelooflijk scheelt dat de stoffige weg is veranderd in een deftige allee. We maakten meteen van de gelegenheid gebruik om zelf pijpen en putten aan te leggen ten behoeve van de hemelwaterafvoer.

Ine keek haar ogen uit. Na haar laatste bezoek in 2007 is er ongelooflijk veel gebeurd.

Aanleg hemelwaterafvoer

Het graven van geulen en het sjouwen met stenen delegeren we graag aan sterke Portugezen, en Hans was al gedeeltelijk onthand vanwege zijn geblesseerde schouder. Maar onlangs moest hij toch weer voor de vijfde keer (sic!) onder het mes omdat er een stukje bot was afgebroken dat er tijdens de laatste operatie juist op was gezet. Waarschijnlijk is hij iets te snel weer aan de slag gegaan.

De operatie verliep opnieuw goed en na een paar dagen mocht hij weer naar huis, zijn arm dit keer bewegingloos hangend in een ‘schouderfixatiekussen’, dat hij gedurende 6 weken dag en nacht moet dragen. We worden er wel eens moedeloos van, maar kunnen moeilijk bij de pakken neer gaan zitten.

Hans legt uit hoe het moet

Niet alleen staan er met regel-maat werkmensen voor de deur, maar gelukkig ook gasten.
Iedereen vindt het hier prachtig, en onlangs kwam er zelfs een echtpaar na een paar dagen al terug, omdat het hier toch comfortabeler en gezelliger bleek dan in het noorden!

Met één van de gasten

Sommigen komen hier al voor de tweede of derde keer, en dat is hartverwarmend. Maar we doen er daarnaast alles aan om nieuwe vakantievierders te trekken, sinds kort ook via Booking.com.

Dit is ons vijfde jaar in Portugal en we raken steeds meer ingeburgerd. Als we met Aki wandelen, informeert iedereen bezorgd hoe het Hans vergaat, en onlangs was de jaarlijkse processie ter ere van St. André, de patroonheilige. Dat is altijd een drukbezochte gebeurtenis.

De processie

De avond daarvoor was ik, samen met nog zo’n veertig andere
vrouwen uit ons dorp,  present tijdens de ‘Jantar das Gatas de Alvoco das Várzeas’, oftewel het diner van de katjes.  
De blaaskapel

Na de soep, het vlees en
de rijstepap dansten we de polka
en zongen we karaoke. Het was een dolle boel en iedereen vond het leuk dat ik er was.

 
Dansende ‘gatas’

‘s Nachts werd deze ‘Dona van de Moenda’ weer veilig thuis
afgeleverd. En ging ze spoorslags aan het werk om jullie opnieuw op de hoogte te stellen van ons wel en wee!

Hartelijke groet van Josephine en Hans